I wish I could take away his pain. I wish I can make him smile again. But, i'm the reason why he's sad right now. I wanted to tell him how sorry I am. But I don't where to start. PUTANGINA naman kase. I wanted to explain to him why I'm being like this. Pero ako mismo sa sarili ko hindi ko alam kung paano. Mixed emotions.
Namimiss ko siya. Why does he have to live so far away? Pero hindi lang naman ako yung nahihirapan e. Siya din. alam ko yun. Pero yung pakiramdam na andito lang ako sa Pilipinas. naghihintay. minsan nakakasawa na. Parang lahat inaasa ko sa kanya. Ayoko naman ng ganun kase syempre gusto ko din siyang tulungan. Pero eto, wala naman akong magawa. I have to rely on him lang. I feel somehow helpless. I'm tired of being Lois Lane. I wanna be Superman for a change.
Wala namang problema kay Jeff eh. Ako mismo yung problema. I have nothing against him. He's all I ever wanted. He's perfect. Wala akong masasabing masama sa kanya. Lahat gagawin niya para sa'kin. That's why it pains me tuwing masasaktan ko siya.
Ano ba talagang problema? I don't know. That's why humingi ako ng time sa kanya just to think. Ayokong makita niya akong emotionally damaged. Ayokong makita na ganito ako. Minsan pakiramdam ko nagiisa lang ako. kapag hindi ko siya kausap, wala ako. na walang kwenta ang buhay kapag wala si jep. Gusto ko naman na magenjoy ako sa buhay ko kahit magkalayo kami. Dati naman kaya kong gawin yun. Feeling ko masyado kong pinapaikot yung mundo ko sa kanya that's why pakiramdam ko wala ng kwenta ang lahat kapag wala siya. Gusto kong magkaroon ako ng time sa sarili ko. na habang hindi kami magkasama, hinanda ko yung sarili ko. Pero hindi e. nasisiraan ako ng bait kase ang layo layo niya at hindi ko man lang siya mahawakan. Gusto ko pag nagkita kami, okay na ako.. buo na ang loob ko. Na kaya ko na ibigay sa kanya lahat ng hindi nagdadalawang isip.
So ngayon.. magiisip muna ako.
No comments:
Post a Comment